ΤΟ ΨΕΥΔΟΚΡΑΤΟΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΥΠΡΙΟΥΣ.
ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ ΤΟΥ ΚΥΠΡΙΑΚΟΥ ΑΝΤΙΚΑΤΟΧΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ.
Είναι ή δεν είναι αναγνώριση του ψευδοκράτους
να δέχεσαι να συνομιλείς με τους άρχοντες του,
οι οποίοι μάλιστα φέρουν τα εμβλήματα
που τάχα δεν αναγνωρίζεις;
Από τον Νοέμβριο του 1983 έχουν περάσει 25 χρόνια. 34 από το 1974. Οι προσπάθειες όμως για εξεύρεση λύσης στο ζήτημά μας έχουν σημειώσει άλματα…προς τα οπίσω. Και σ΄ αυτό δεν φταιν μόνο οι πολιτικοί, στους οποίους έχουμε μάθει ως λαός να φορτώνουμε τα λάθη. Φταίνε οπωσδήποτε κι αυτοί. Όμως…
Πού είναι όμως οι διαδηλώσεις των μαθητών οι οποίες κινητοποιούσαν ΕΦ, τη Δύναμη των Ηνωμένων Εθνών στην Κύπρο και τον τουρκικό στρατό κατοχής; Θα ξαναδούμε εικόνες όπως αυτή του 17χρονου μαθητή να πατά στην οροφή του φυλακίου της ΟΥΝΦΙΚΙΠ και να κυματίζει την Ελληνική σημαία μπροστά στις κάνες των πάνοπλων αττίλων; Θα ξαναδούμε μαθητές να «παίζουν» πετροπόλεμο με τους τούρκους στο οδόφραγμα του Αγίου Κασσιανού και της Δερύνειας; Θα ξαναδούμε τις χιλιάδες γυναίκες να ανακαταλαμβάνουν το κατεχόμενο ύψωμα του Σταυρού στα Λύμπια και να αδιαφορούν για τις συλλήψεις και την ταλαιπωρία που θα υποστούν στα μπουντρούμια του ψευδοκράτους; Θα ξαναδούμε κάποιον Σολωμό να αιωρείται στον ιστό προσπαθώντας να κατεβάσει την σημαία της ντροπής, ενώ γύρω του σφυρίζουν ήδη οι πρώτες δολοφονικές σφαίρες των εντεταλμένων της Άγκυρας; Δυστυχώς οχι. Τώρα οι εκδηλώσεις «διαμαρτυρίας» γίνονται μακριά από το οδόφραγμα. Σε κλειστές αίθουσες. Μην μας δει κανένας. Μην μας ακούσει.
Από το 1996 και εντεύθεν ο κυπριακός λαός έχει ευνουχιστεί. Κάθεται και παρακολουθεί τις εξελίξεις από την πολυθρόνα του και το καλύτερο που μπορεί να κάνει είναι να αλλάξει κανάλι να δει κανένα ελληνο-τουκικό σήριαλ, που έρχεται μέσω της εκτουρκισμένης Αθήνας. Δεν θέλουμε στις μέρες μας «πελλοκοπελλούθκια» να δημιουργούν φασαρίες. Δεν θέλουμε «πελλοκοπελούθκια» στο οδόφραγμα να ενοχλούν τους τουρίστες που παν να απολαύσουν το ψάρι τους στην Girne, ή που παν να ποντάρουν τα χρήματα τους στα καζίνο. Δεν θέλουμε «πελλούς» διαδηλωτές να μας θυμίζουν ότι έχουμε συμβιβαστεί με την ιδέα της μισής πατρίδας. Δεν θέλουμε να φτάνουν φωνές και συνθήματα στ΄ αυτιά μας που να μιλούν για Ελληνικές σημαίες στο κάστρο της Κερύνειας. Μια χαρά είναι και η ημισέληνος. Το ψάρι ίδια γεύση θα έχει. Η τραγική αυτή κατάσταση όμως δεν είναι στον χαρακτήρα του Έλληνα της Κύπρου και το έχει αποδείξει πληστάκις. Τόνοι δηλητηρίου και υπνωτικού έχουν αραιώσει το αγωνιστικό φρόνημα των Κυπρίων.
Η σημερινή επέτειος της ανακήρυξης του ψευδοκράτους εκτός από την κατάντια μας ως κυπριακού λαού τονίζει, σήμερα περισσότερο παρά κάθε άλλη μερα, την κοροϊδία των πολιτικών αρχόντων αυτού του τόπου. Και ο λόγος είναι προφανής. Με κάθε αφορμή μας μιλούν για το παράνομο ψευδοκράτος και την παράνομη κατοχή. Με κάθε αφορμή όμως μας θυμίζουν και τον στόχο τους που δεν είναι άλλος από τη διχοτόμηση της πατρίδας μας με την Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία. Πριν καν ο Ντεκτάς ανακηρύξει το ψευδοκράτος του, οι ίδιοι οι πολιτικοί «μας» και πρώτος ο Μακάριος Γ, μετά την φωτισμένη υπογραφή του στις ατιμωτικές συμφωνίες του 1960, υπογράφει το 1977 τις συμφωνίες υψηλού επιπέδου με τον Ντεκτάς. 3 μόλις χρόνια μετά την τουρκική εισβολή υπογράφονται από χέρι «Έλληνα» πολιτικού συμφωνίες που κάνουν λόγο για ομοσπονδιοποίηση του νησιού. Πιστός στη συνέχιση του Μακαριακού ρεύματος ο Κυπριανού το 1979 επικυρώνει την θέληση της πλευράς μας για λύση του Κυπριακού στα πλαίσια της Διζωνικής Δικοινοτικής ομοσπονδίας. Και εις το εξής σε κάθε «εθνικό» συμβούλιο οι αρχηγοί των Κυπριακών κομμάτων συμφωνούν να προωθούν αυτή τη μορφή λύσης.
Μια λύση που δεν είναι λύση αλλά εφιάλτης. Μια λύση που προσφάτως πήρε τη μορφή του Σχεδίου Ανάν και ξύπνησε για λίγο από τον λήθαργο τον Ελληνισμό της Κύπρου. Μια λύση που νομιμοποιεί το ψευδοκράτος και ακυρώνει το χαρτομάνι ψηφισμάτων, διαβημάτων και εκκλήσεων που καλούν στη μη αναγνώριση του ψευδοκράτους. Είναι σχιζοφρενικό δηλαδή αυτό που συμβαίνει.
Καλούμε τις ξένες κυβερνήσεις να μην αναγνωρίζουν το ψευδοκράτος και οι ίδιοι οι πολιτικοί μας το αναγνωρίζουν, προσερχόμενοι σε συνομιλίες με τον αρχηγό του. Όπως σχιζοφρενική είναι και η επιμονή τους στη λύση της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας. Και αυτή η λύση δεν είναι τίποτα άλλο απ΄ αυτό που λεν οι λέξεις. Δύο ζώνες (συνιστώντα κρατίδια κατά το σχέδιο Αναν) για τις δύο κοινότητες. Καταρρίπτεται ο μύθος του ψευδοκράτους από τους ίδιους τους Έλληνες πολιτικούς. Γιατί το τουρκικό ομόσπονδο συνιστών κρατίδιο δεν θα είναι τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο, από το ήδη υπάρχων ψευδοκράτος. Ένα ψευδοκράτος που ζει και επιβιώνει μόνο με την αναισθησία των Κυπρίων «τουριστών» και τα χρήματα που διοχετεύονται από τους Κύπριους στα ταμεία του.
Προς τι λοιπόν τα κροκοδείλια δάκρυα και οι εκκλήσεις για μη αναγνώριση του ψευδοκράτους, όταν η επιδιωκόμενη από τους πολιτικούς «μας» λύση το καθιστά νόμιμο διάδοχο της Κυπριακής δημοκρατίας; Προς τι τα επαναπροσεγγιστικά πανηγυράκια, όταν οι τουρκοι της Κύπρου θα είναι χωρισμένοι στον βορρά και οι Έλληνες στον νότο; Προς τι ο χαρακτηρισμός του Ταλάτ ως ψευδοπροέδρου, όταν σε μια λύση Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας ο Ταλάτ θα είναι όσο πρόεδρος θα είναι και ο Χριστόφιας; Προς τι ακόμα και η καταδίκη της παρουσίας των τουρκικών στρατευμάτων στα κατεχόμενα, όταν με τη λύση που προωθούν οι πολιτικοί το status quo που δημιούργησε η βάρβαρη εισβολή και η παρουσία των τουρκικών στρατευμάτων νομιμοποιείται με την Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία; Τι χρειάζονται εκδηλώσεις κατά του ψευδοκράτους, όταν εμείς οι ίδιοι έχουμε συμβιβαστεί με την ιδέα ύπαρξης του και το αναγνωρίζουμε καθημερινά από τον τελευταίο πολίτη μέχρι τον Χριστόφια τον Αναστασιάδη και τον Ομήρου; Δεν λύνεται το κυπριακό με Φόρμουλες, Σχέδια και Ψηφίσματα. Δεν λύνεται το κυπριακό όσο ο Κυπριακός λαός αδιαφορεί για την πατρίδα του. Δεν λύνεται το κυπριακό όσο οι πολιτικοί εμμένουν σε αναχρονιστικές ομοσπονδιακές τακτικές.
Εγώ θα έλεγα να αλλάξουμε τον λόγο που διοργανώνονται εκδηλώσεις διαμαρτυρίας (;) σήμερα. Θα έλεγα να αφήσουμε το ψευδοκράτος στην ησυχία του αφού το έχουν αποδεχτεί οι πολιτικοί «μας» εδώ και καιρό, ως ισότιμο ομόσπονδο συνιστόν κρατίδιο και το μόνο που μένει είναι να «πέσουν» οι υπογραφές. Να καθοριστεί ημέρα μνήμης της χαμένης μας αγωνιστικότητας, του χαμένου μας αντικατοχικού φρονήματος. Μήπως καταφέρουμε να αναστήσουμε την χαμένη μας αξιοπρέπεια και καταφέρουμε να κοιτάξουμε την Ιστορία μας κατάματα…
«Όσοι το χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται, ζυγόν δουλείας ας έχωσι· θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία. Αυτή (και ο μύθος κρύπτει νουν αληθείας) επτέρωσε τον Ίκαρον· και αν έπεσεν ο πτερωθείς κ' επνίγη θαλασσωμένος· Αφ' υψηλά όμως έπεσε, και απέθανεν ελεύθερος. Αν γένης σφάγιον άτιμον ενός τυράννου, νόμιζε φρικτόν τον τάφον».
pigi: apoellas.com
